Verslag van het projectbezoek van donderdag 28 januari t/m vrijdag 18 februari 2016
We landen op donderdagavond om 23.55 uur op het vliegveld in Bombay, samen met Rosanne en Susanne (zij gaan 3 maanden helpen in Maher) en Annemiek, schoonzus van Sjoerd, die ook vrijwilligerswerk gaat doen in Maher. Deze drie dames gaan rechtstreeks naar Maher, de jeep wacht hen al op. Sjoerd en ik blijven een nacht in Bombay en gaan de volgende ochtend met de trein naar Jalgon.
Een treinreis van 7 uur. Een ervaring op zich: vanwege de overvolle wagons en vanwege alle verkopers die hun waren aan de man brengen, zowel meereizend in de trein als bij elke stop op de stations. Ze verkopen thee (chai), samosa (gefrituurde aardappelkoekjes), kela (bananen), pani bottle (flessen water) enz. enz.
Project Dharangaon
In Jalgon worden we opgehaald door onze contactpersoon daar, sister Binu. Het is dan nog ruim een uur hobbelen in een auto. Janet, arts, verantwoordelijk voor de apotheek en de behandeling van zieken, wacht op ons met een maaltijd.
Na twee lange reisdagen zijn we heel blij met een glas koud drinken, een bord warm eten, een douche (water eerst warm maken met een spiraal in een metalen emmer en dan met een kannetje over je heen gieten) en een bed. Het bed ligt superhard, want het matrasje is erg dun. Maar toch heerlijk geslapen.
We blijven hier 4 nachten, zodat we 3 dagen hebben om te bekijken hoe het hier gaat.
Daarin krijgen we uiteraard een rondleiding in de apotheek, onderzoekskamer en infuuskamer en we ontmoeten een aantal selfhelpgroepen vrouwen op het dak van een huis.
De kinderen
De kinderen van de Balwadi en de coachingsklassen komen speciaal op zaterdagmiddag opdraven om ons te ontmoeten! Ze hadden een prachtig programma bedacht waaraan echt alle kinderen een bijdrage leverden, super leuk. De kinderen waren gevraagd in schoolkleding te komen, omdat die uit het sponsorgeld is betaald. Maar de meisjes wilden in mooie kleding komen, want we moesten niet denken dat ze arm zijn! Dus dansen ze voor ons in prachtige, kleurige sari’s, volgens Binu geleend van moeders, familie of buren. Alleen de kleuters zijn in schooluniform gekomen.
Steenfabriek
We bezoeken een steenfabriek waarvan de eigenaar in het dorp woont. Hij doet veel aan sociaal werk, en helpt Binu regelmatig. Veel landarbeiders werken hier momenteel.
Foto’s met uitleg zijn tijdens de reis geplaatst op facebook, dus even terugbladeren op facebook wanneer je het leuk vindt hier meer over te zien en te lezen.
De buurt waar de kinderen wonen
Kleine huisjes, dicht op elkaar, vaak met metalen golfplaten als dak. Mensen hebben nauwelijks bezittingen, veel gezinnen leven nog direct op de grond, op de aangestampte aarde. Anderen hebben al wel een tegelvloer in huis kunnen aanleggen. Soms staat er ook een bed, meestal zonder matras, of anders met een heel dun matrasje.
We blijken in Dharangaon zelf ook een bezienswaardigheid, want er komen eigenlijk nooit blanke mensen in deze regio. Dus iedereen wil met ons op de foto en de vier woorden Engels die ze kennen op ons uitproberen: what is your name?
Wegwerpplate fabriekje (werkgelegenheidsprojectje, met hulp van eigenaar steenfabriek opgezet)
Een pas opgezet bedrijfje waar wegwerpbakjes worden geperst: gebruikte A4tjes (recycling!) worden door de midden geknipt. Daarna op een ponsmachine gelegd, stukje folie overheen, ook op half A4 geknipt, en dan met de voet aangedrukt en verwarmt. De folie smelt aan het papier en het teveel valt er af, soms met een beetje hulp. Tada… Wij proberen het ook even. Gaat, maar we moeten nog wel even oefenen.
Er worden ook borden geponst, daarvoor wordt het materiaal op maat ingekocht.
Wordt vooral bij bruiloften gebruikt.
Dinsdag, 2 februari: Afscheid Dharangaon
Na het ontbijt nog even bij de kinderen gekeken. Binu geeft ze de ballen die ik gisteren voor hen in Jalgon hebben gekocht. We doen nog even een spelletje met de kinderen en dan moeten we echt weg. We hebben een goed gevoel over dit project, ze zijn hier goed bezig. Wel zou het mooi zijn dat er wat speeltoestellen zouden komen voor de kinderen. Ook zou Binu heel graag schooltassen willen kopen voor de kinderen.
Amravati
Weer met de trein, Jalgon – Badnera, aankomst Amravati
Sister Mary staat ons al op te wachten, na een reis van ongeveer 6 uur. Er is veel veranderd, de weg is beter, er is zelfs een fly over, er verrijzen hoge gebouwen….
We blijven hier eveneens 4 nachten.
Na aankomst even naar het babyhuis, waar Sister Rosy Mathew nog steeds de scepter zwaait. Met stevige hand, ze is van het oude stempel. Er zijn maar een paar 4 en 5 jarigen, wanneer kinderen ouder worden en niet zijn geadopteerd, gaan ze naar een ander tehuis. (Foto’s staan al op facebook, gepost tijdens de reis.)
’s Avonds na het eten worden we in de meisjesboarding verwacht. 128 (gesponsorde) meisjes wachten ons op. Hun begeleidster, Sadhana Kujur, heeft zelf op de boarding gezeten en is hier nu lerares! De boarding is veranderd, een tussenmuur is weggehaald zodat er grotere ruimte is ontstaan. We zijn blij te zien dat de meisjes niet meer zo schuchter zijn als in het begin.
Woensdag 3 februari
Kastura, trotse vrouwen
Lily van Wadali haalt ons op en brengt ons naar Kastura, een dorpje in de heuvels, om resultaten te laten zien van het social work. We worden indrukwekkend en zeer hartelijk onthaald door vrouwen uit 4 verschillende selfhelpgroepen. Een hele ceremonie, waarbij eerst onze voeten worden gewassen.
Er worden ons verschillende hapjes aangeboden, ondanks de armoede van de mensen. Veel te gek allemaal. De groepen draaien nu een half jaar. Om de beurt vertellen de voorzitsters de naam van hun groep, het aantal leden en wat er tot nu toe is bereikt.
Daarna zingen een paar vrouwen een welkomstlied. Er zijn ook een aantal vrouwen in traditionele klederdracht, die een traditionele dans laten zien. Het duurt niet lang of ik word opgehaald om mee te doen…..
Maar een paar vrouwen kunnen lezen/schrijven. Ze hebben bijna allemaal een Russian card (waarmee ze recht hebben op voedselhulp), in de laagste armoede categorie (er zijn 3 soorten).
Wadali, sociaal centrum, coachingklassen, balwadi
Daarna naar Wadali. Een groepje kinderen krijgt rekenles, een ander groepje heeft computerles. We kletsen een tijdje met de kinderen en daarna gaan ze voor ons dansen en willen ze met ons op de foto.
‘s Avonds eten we nog in Wadali, waarna we weer teruggebracht worden naar Amravati. We hopen dat de bouw van de nieuwe lokalen op het dak nu snel van start kan gaan.
Donderdag 4 februari
English highschool, bezoek provincialate
Nog voor het ontbijt, om 7.30 uur, worden we verwacht op de English Highschool, waar veel gesponsorde kinderen op zitten. Er is een prachtig programma voorbereid en er is een heus leerlingenorkest!
Na het ontbijt komen uit Nagpur sister Jolly, de provincialate (het hoofd van alle convents van het Holy Cross in Amravati) en sister Elsa, pro burser (hoofd van de financiën), ons opzoeken. We hebben een uitgebreid overleg, wat over en weer stof tot nadenken oplevert.
Chikalda, boarding
Na de lunch vertrekken we naar Chikalda, zo’n 3 uur rijden. Vroeger was dit een plaats waar veel Engelsen vakantie hielden. Het ligt op 3600 meter boven de zeespiegel en het is er gemiddeld 10 graden koeler dan in de rest van het land. Ik had verwacht dat het hierboven groener zou zijn, maar ook hier zijn rood, bruin en geel de hoofdkleuren. En de bergen zijn ook hier tafelbergen, geen spitzen te bekennen.
Er zitten 120 meisjes in de boarding, en 80 jongens in de jongensboarding, deels gesponsord (loopt allemaal via Nagpur, via sister Elsa).
Voor de dans waren gesponsorde kinderen gekozen.
Boarding Achalpur
Om 19.30 arriveren we in Achalpur, waar we zullen blijven slapen. Nadat we een lekkere warme maaltijd hebben gehad, horen we dat de meisjes in de boarding ons nog verwachten! Het is intussen al 21 uur. Ondanks het late tijdstip hebben ze een programma voor ons voorbereid! Een donkere trieste boarding, maar de kinderen zijn blij.
Deze zusjes zitten ook op de boarding en zijn tot hun spijt nooit geadopteerd uit het babyhuis waar ze de eerste jaren hebben gewoond.
Vrijdag 5 februari
Apotheek Achalpur.
Om half 9 bekijken we de apotheek. Die loopt goed, sister Leena heeft alles goed op orde.
Padra Khadk.
Dan wil Leena graag met ons naar twee dorpjes, waar ze met de mobiele apotheek komt.
Dus op naar Padra Khadk. Het blijkt een behoorlijk eind rijden. Het dorp ziet er netjes uit, er ligt nauwelijks rotzooi! Het zijn bijna allemaal modderhuizen, maar wel netjes in blauw en wit geverfd, aan elkaar gebouwd in rijen en er zit een puntdak op dat oversteekt, met dakpannen. De dakpannen zijn geschonken door een priester, als ik het goed begrijp. Het kan hier heel hard regenen, door de dakpannen blijven de moddermuren veel droger en zullen ze niet zo snel meer inzakken. Vaak hebben de huizen platte daken in India, maar in gebieden waar veel regel valt zitten er puntdaken op de huizen, voor een betere waterafvoer.
We gaan naar de balwadi en ontmoeten daar de kinderen van het dorp.
Het tweede dorp laten we vervallen, want we hadden volgens afspraak al weer onderweg moeten zijn naar onze volgende bestemming: Bandaraj, ongeveer 3 kwartier rijden vanaf Achalpur.
Bandaraj, counseling center, balwadi, ziekenhuis, social werk enz..
Moeders aan het woord over het effect van de sponsoring!
We arriveren hier om 12 uur en gaan meteen naar het counseling center aan de overkant, want de kinderen van de balwadi en coachingsklassen die daar op ons wachten moeten om 13 uur naar school.
Er is alweer een prachtig programma in elkaar gezet. Kinderen zingen en dansen, er worden foto’s geprojecteerd van het social work, maar wat ons het meeste raakt zijn de moeders die om de beurt gaan staan en vertellen wat de sponsoring betekent voor hun kinderen en hun gezin, welke grote veranderingen dat heeft gebracht.
Indrukwekkend, dit hadden we nog niet eerder rechtstreeks van ouders gehoord. De een vertelt trots dat haar jongste naar de balwadi gaat, dat geeft haar de kans om te werken voor haar gezin, en de oudsten gaan naar school. Allemaal door de sponsoring. Haar man is overleden. Een andere vrouw vertelt: mijn kind was ziek, dankzij de sponsoring kon ze naar de dokter en kreeg ze medicijnen. Ze kon niet lopen (mogelijk door ondervoeding?), maar nu gaat het goed en gaat ze naar school. Zeker 6 moeders vertellen hun verhaal. We zijn diep onder de indruk. Mooi om te horen dat deze vrouwen er zo van doordrongen zijn dat de sponsoring van hun kinderen een buitengewone kans is die ze krijgen en die ze met beide handen aanpakken.
We worden enthousiast uitgezwaaid door de kinderen.
Ziekenhuisje, bezoek aan dorpje in omgeving
Na de lunch bezoeken we eerst het ziekenhuisje in Bandaraj, waar veel medicijnen op kruidenbasis zelf worden gemaakt.
Daarna worden we meegenomen naar een dorpje waar kort geleden is gestart met social work en een balwadi. Het is een half uur rijden, hossend over een pad vol stenen en kuilen. Het dorpje is verrassend schoon! De balwadi lerares geeft les in haar eigen huis.
We bezoeken ook nog even de lagere school in het dorpje en ontmoeten een politicus.
Uiteindelijk zijn we ’s avonds om 20 uur weer terug in Amravati, bijna 2 uur rijden van Bandaraj.
Zaterdag 6 februari 2016, reisdag
Mali Ghogargaon
Vanmorgen de koffer weer gepakt en met een taxi vertrokken naar Aurangabad (de meeste chauffeurs kunnen Mali Ghogargaon namelijk niet vinden). De koffers moeten op het dak, want er gaan meer mensen mee die de gelegenheid aangrijpen om een bezoek aan Aurangabad te brengen. Om 15.45 arriveren we daar, na een reis van 6 uur en een kwartier. Meteen achter ons stopt ook al de jeep van Mali Ghogargaon om ons op te pikken. Wat een timing. We kunnen de koffers van het dak zo overzetten in de jeep. Na een kopje koffie vervolgen we de reis.
Onderweg zien we dat de oogst staat te vergelen op het land. Het is hier super droog en stoffig. De waterputten zijn nu al leeg en de hete tijd moet nog komen. Het heeft voor het 3e jaar op rij niet geregend..
Zondag 7 februari
Programma en bezoek aan de boarding.
Om half 8 ontbijt, daarna is er een kort programma met zang en dans, want ook hier willen de kinderen ons graag laten zien dat ze blij zijn dat we zijn gekomen en hun dank overbrengen voor de sponsoring, waardoor ze naar school kunnen. Daarna gaan we de boarding bekijken. Nieuw: een waterfilter voor het drinkwater. Ook nieuw: elk meisje heeft nu een kist met een slot, er werd namelijk van elkaar gestolen… De toiletten zijn opgeknapt. Uiteraard bekijken we ook de warmwatervoorziening op het dak!
Dit zijn 2 boardingmeisjes uit Sirasgaon.
Overleg
We bespreken de ontwikkelingen en lopen de financiële rapportage door. Alle vragen worden naar tevredenheid beantwoord. Het social work kan echter wel een boost gebruiken, de zelfhulpgroepen zijn gestopt. Er wordt beloofd met nieuwe initiatieven te komen.
Bezoek aan het dorpje
‘s Middags lopen we even door het dorpje. Er zijn nu een stuk of 6 winkeltjes, die allemaal hetzelfde lijken te verkopen, en er is een kapsalon!
Een lokale supermarkt.
Maar helaas ligt er nog steeds overal rotzooi. Wel zijn er solarlampen geplaatst in het dorp, hebben we eerder ook in andere dorpen gezien. Het blijkt dat de regering die in verschillende afgelegen dorpen heeft geplaatst. Ook hier is de waterput leeg, om de dag wordt water met een tankauto gebracht.
Maandag 8 februari
Sirasgaon
Nieuwsgierig geworden naar aanleiding van de rapportages, wilde ik dit dorp graag bezoeken. Dus meteen na het ontbijt gaan we er heen. Shaila komt hier sinds een jaar met de mobiele kliniek. Er zitten nog 2 meisjes op de meisjesboarding (en 6 jongens op de jongensboarding). We worden ontvangen in een gebouw waar ze ook spreekuur houdt.
Shaila brengt ons vervolgens bij verschillende bewoners die ze graag aan ons voor wil stellen: ouders van kinderen op de boarding en vrouwen/meisjes die dankzij de sponsoring nu in hun onderhoud kunnen voorzien. We ontmoeten ook de twee meisjes die maar kort op de boarding waren en daar alleen maar huilden en naar huis wilden. Het ene meisje huilt nog steeds zodra ze ons ziet en verstopt zich….
Een weduwe die dankzij naailessen in het onderhoud van haar gezin kan voorzien.
’s Middags vertrekken we opnieuw naar Aurangabad, nu om er een paar nachten te blijven.
Dinsdag 9 feb.
Paithan
Sister Lata (van Bidkin) komt ons ophalen in Aurangabad met de jeep van Bidkin. We gaan eerst naar Paithan. Daar staat een groepje kinderen ons al op te wachten. Er volgt een programma en sister Anna leest het verslag voor. De vrouwen van de tailoring class zijn ook aanwezig!
Daarna hebben we overleg. Het loopt hier goed.
Bidkin
‘s Middags naar Bidkin. Bij het hek worden we al opgewacht door de kinderen. De meisjes hebben duidelijk naar onze komst uitgekeken, ze zijn super enthousiast. Na een welkom programma bekijken we de boarding. We zijn blij dat het gat in de vloer nu is afgedekt.
We worden verrast door een solarsysteem voor warm water, voor de boarding, op het dak van het convent, een maand geleden geplaatst. Het geld hiervoor is geschonken door een priester! Beter. Alleen jammer dat het verpakkingsmateriaal nog op het dak ligt….
Overleg:
We missen een financieel verslag over de apotheek. Sister Lata is pas ¾ jaar in Bidkin, zij weet niet hoe het is gegaan. Dus we spitten met z’n allen de boeken door. Daaruit wordt duidelijk dat, zoals verwacht, het geld voor de apotheek daadwerkelijk ook daarvoor is uitgegeven.
Om 23 uur worden we weer afgeleverd in Aurgangabad.
woensdag 10 feb.
Aurangabad
Sadath Nagar, met een riksha.
Leuk programma, gezellige gesprekjes. Zeker de helft van de kinderen kent ons nog van de vorige keer.
2 meisjes laten hun zelfgemaakte kunstwerken zien.
Mondha. Ook hier zijn de kinderen enthousiast ons weer te zien. Ze zien er allemaal prachtig uit. Er wordt een dans uitgevoerd over India, waarbij de kinderen verschillende klederdrachten dragen vanuit diverse streken. De verschillen zijn voor Indiërs overduidelijk, die zien aan de kleding meteen waar iemand vandaan komt. Voor ons zijn het allemaal prachtige gekleurde kleren….
Donderdag 11 februari.
Rajiv Nagar, de slum. De kinderen zitten al op ons te wachten, buiten, want het schooltje is te klein om in te kunnen dansen. Er volgt een programma waarin uitbundig wordt gedanst door de kinderen. Intussen worden ons achtergrondverhalen verteld van verschillende kinderen.
Jaybim Nagar.
Omdat de lerares boeddhiste is mocht voor deze gelegenheid de tempel worden gebruikt, want de ruimte waar de kinderen les krijgen is veel te klein. De kinderen zijn super opgewonden: door onze komst en doordat ze mooie kleren aan mochten. Geweldige kinderen, maar de orde is ver te zoeken en het loopt uit op een chaos.
Vrijdag 12 februari
Friese koeien
Bezoek aan een soort modelboerderij en een melkfabriek. Divina (onze contactpersoon) wil dit graag laten zien omdat ze hier ook met vrouwen van een selfhelpgroep is geweest. Die vonden de melkmachine helemaal niets, ze waren er van overtuigd dat Indische koeien geen melk meer zouden geven als ze aan zo’n apparaat zouden worden gehangen….
De boerderij was met 10 Friese koeien begonnen, intussen waren het 110! Ze kruisen deze met Indiase koeien: de Friese koeien kunnen niet zo goed tegen het tropisch klimaat, maar geven veel meer melk en zijn veel vriendelijker. De Indiase koeien kunnen behoorlijk agressief zijn en geven relatief weinig melk.
‘s Middags overleg.
We besprekende de laatste rapportages.
Twee maanden geleden is een 5e coaching klas gestart, op verzoek van ouders van kinderen in die wijk! Er worden nu dus in totaal 270 kinderen begeleid.
18 uur eerst terug naar Jaybim Nagar, nu onverwacht. Ik wil graag zien waar de kinderen nu les krijgen en hoe dat gaat. De kinderen zitten opgepropt in het leslokaal, met z’n vieren in bankjes, op de grond er tussen in, tot op het balkon! Maar ze zijn nu wel rustig, er heerst nu gelukkig wel degelijk orde. De ruimte is eigenlijk te klein voor 48 kinderen. We testen hun kennis, vragen wat sommen en tafels, er komen goede antwoorden!
Daarna naar de nieuwe coachingklas, Harhs Nagar. Het is, net als bij de andere vier groepen, een erg arme wijk. Bovendien wordt in deze wijk een eigen taal gesproken (Urdu), wat de afstand tot het gewone lagere onderwijs voor deze kinderen extra vergroot. De kinderen krijgen nu bijles in Hindu en rekenen en ze krijgen er huiswerkbegeleiding.
Zaterdag 13 februari:
Pune
We reizen vandaag naar het hoofdkantoor in Pune. We doen er ruim 5 uur over, vanwege drukte op de weg. Daar aangekomen horen we dat sister Lucy 2 dagen geleden, donderdag dus, opnieuw is opgenomen in het ziekenhuis.
’s Avonds hebben we een gesprek met de provincialate, het hoofd van de convents van het Holy Cross aan de Pune kant, en met sister Nora, pro burser, waarbij we de voortgang van de projecten, de bezetting van de functies, de huisvesting, de communicatie enz. bespreken.
Zondag 14 februari: vrije dag!
Bij het avondeten ontmoeten we sister Doreen, onze contactpersoon bij het straatkinderenproject in Bombay. Erg leuk, want het lukt niet om dit project nog te bezoeken. Zo kunnen we toch een aantal zaken bespreken en verhelderen.
Maandag 15 februari
Maher
De laatste dagen van onze projectreis gaan we doorbrengen in Maher. De schoonzus van Sjoerd is intussen al weer naar huis. We zijn benieuwd of de stagiaires al een beetje gewend zijn. Na de lunch worden we opgehaald door Hira, in een jeep van Maher. We gaan eerst op ziekenbezoek.
Op ziekenbezoek bij sister Lucy
Sister Lucy is zeer gedreven en het werk gaat gewoon door, ook in het ziekenhuis: een tafel wordt aan haar bed bijgeschoven, zodat ze een aantal stukken kan lezen en tekenen die Hira heeft meegebracht!
Via kantoor Puna naar Vadu Budruk, naar Himalaya
Er is een hele nieuwe etage bovenop het gebouw aan de overkant van de straat gebouwd. Is gedoopt: Himalaya! Dit is het nieuwe gastenverblijf geworden, het oude zal omgebouwd worden voor de opvang van vrouwen. We zijn blij dat het goed gaat met Rosanne en Suzanne, ze zijn al aardig gewend en vertellen enthousiast over het saribag project: het maken van opvouwbare tasjes uit oude sari’s. Alhoewel het best lastig is om het maken van de saribags onder de knie te krijgen, hebben de dames al een paar tassen gemaakt en gaat het steeds beter!
Dinsdag 16 februari
Bezoek aan Sirur en aan de Phernaphata slum
We bezoeken de Pardi Wasti gemeenschap en bewonderen het nieuwe schooltje, evenals het nieuwe jongenshuis in Sirur: Snehadadan. Rosanne en Suzanne gaan ook gezellig mee.
In de Phernaphata slum zijn nu verharde paden aangelegd, dat maakt het een stuk minder stoffig. Het schooltje is bijna niet veranderd, dezelfde computers staan er nog.
In de balwadi mis ik de naaimachines die er de vorige keer stonden. Nadat de tailoringlessen waren afgerond, zijn de machines eerst weer weggehaald. Maar binnenkort komen ze dus terug, als Rosanne en Suzanne vrouwen hier gaan leren om saribags te naaien. Een nieuw project om inkomsten te genereren. Een groep van zo’n 100 scholieren zal vervolgens alle winkeliers in de omgeving bezoeken om dit product te promoten. Het doel van alle inspanningen, scholing en trainingen is dat er op den duur geen voedselhulp meer nodig zal zijn in de slum……
Woensdag 17 februari
Vadsalyadham
Er wonen nu 76 kinderen en 120 vrouwen en in het oude gebouw 40 vrouwen. Het puilt uit….
Supraba is hier nog steeds de social worker.
Na de lunch kijken we nog even bij de vrouwen; die zitten intussen te tekenen. In het begin, toen ze hier net kwamen wonen, wilden/durfden de meesten dat absoluut niet, veel hadden nog nooit een potlood vastgehad. Maar nu uitten ze zich wel degelijk op papier, mooi om te zien.
Morgen pakken we onze koffers weer: Sjoerd reist nog even verder en ik ga weer naar huis!
Hilly Hamstra