Verslag projectenbezoek in India
India: Een paar gegevens. Zo’n 85% van de bevolking behoort tot het Hindoeïsme, 11% is moslim. Het percentage christenen is ruim 2%. Dat lijkt weinig, maar op een bevolking van 1,2 miljard is dat bijna 30 miljoen. India is groter dan Australië en net zo groot als heel Europa (Rusland niet meegerekend). Door onder andere het kastensysteem is er veel sociale ongelijkheid.
Doel bezoek: van zo veel mogelijk projecten de voortgang bekijken, ter plaatste eventuele problemen bespreken, waar mogelijk bij te dragen aan een oplossing. Ook moet voor alle lopende projecten een nieuwe projectaanvraag ingediend worden, omdat de oude aanvragen nog op naam van Wereldkinderen staan, dus dat hebben we ook meteen meegenomen.
In onderstaand verslag komen diverse hulpaanvragen naar voren. Die worden terug in Nederland uitgebreid geëvalueerd. In overleg gaan we dan bekijken welke het meest urgent zijn, welke passen binnen onze doelstelling, wat de budgettaire mogelijkheden zijn enzovoort.
We zijn op 25 januari 2014 in Bombay geland en hebben daar de eerste nacht doorgebracht bij de “Poor Sisters of Our Lady”. Van die organisatie steunen we 2 kleine tehuizen, Bidkin en Paithan. Maar daar later meer over. Dit gebouw ligt vlak bij het vliegveld en omdat we ’s middags een binnenlandse vlucht gaan maken, is het van belang om dicht bij het vliegveld in de buurt te blijven. Wat moet je anders in een stad als Bombay (Mumbai zoals de Indiërs het noemen) met meer dan 20 miljoen inwoners! Dus meer dan heel Nederland!
Sponsorproject Amravati
De volgende dag, tegen de avond landen we in Nagpur. Deze miljoenenstad ligt precies in het midden van India. Er staat zelfs een gedenkteken om dit te onderstrepen. Hier wonen tussen de 4 en 6 miljoen mensen. De volgende dag gaan we het project Martin Nagar bezoeken.
In deze wijk proberen de zusters de kinderen op te vangen door middel van kleuteronderwijs. De grotere meisjes krijgen les in huishoudkunde; ook kunnen kinderen computerles krijgen. Er is zelfs een verzorgingsopleiding, gesponsord door een make-up firma. De kinderen geven een dansvoorstelling. We genieten ervan, maar de jeep die ons 150 km verder naar Amravati gaat brengen, staat al klaar. Tegen de avond gaan we weer op stap en de reis duurt 3 uur. Het is inmiddels behoorlijk donker geworden. We worden hartelijk ontvangen in Bethany in Amravati. Op het terrein rondom Bethany worden onder andere. een grote Marathi school, een boarding, een opvanghuis voor baby’s en peuters (Bethlehem), een naaiatelier en een typeschool geëxploiteerd.
Schooltje van takken en suikerrietafval
Na een goede nachtrust (wel koud, ’s nachts koelt het nog behoorlijk af!), worden we opgehaald door de leidinggevende van het nabijgelegen Wadali. Eerst gaan we naar een klein dorpje, Kikthapur, een van de 16 dorpen waar vanuit Wadali maatschappelijk werk wordt verricht. Vorig jaar had de dorpsraad om een kleuterschool gevraagd. Die blijkt nu te zijn opgestart. Het dorp heeft zelf een stukje grond geregeld, er een omheining om gemaakt en ook de muren van het schooltje, van boomtakken en suikerrietafval. Alleen het dak (ongeveer 90 euro aan zinken platen) is vanuit het project betaald, om het in het regenseizoen wat droog te houden en in de hete tijd de zon te weren. Iedereen is aanwezig, ook de dorpsautoriteiten en moeders met kinderen. Iedereen wil ook graag op de foto, de dorpsoudsten net zo graag als de kinderen….. De bedoeling is dat er in de toekomst een stenen schooltje komt. Alle kinderen in dit dorp gaan nu naar school!
Ontwikkelingen in Wadali, handschilderingen en babybezoek
Onderwijs is de sleutel om tot ontwikkeling en verandering te komen. Je kunt met weinig zoveel doen! Dat zien we in Wadali. In 1979 zijn we in deze sloppenwijk begonnen met het uitdelen van brood via een Indiase Rotaryclub. Door een kleuterschool te stichten waar de kinderen gewassen werden en eten kregen, is er later een school gebouwd met daarin een apotheek. Dat laatste om ook de ouders te “wennen” aan de veranderingen in het hele gezin. Nu na zoveel jaar is er een bloeiende school met verschillende opleidingen.
In de typ klas wordt hard gewerkt; in het informaticalokaal is een groepje bezig met Desktoppublishing en in het lokaal voor verzorging en schoonheidsopleidingen krijgen we een handschildering en een hand/arm massage, heel ontspannend! De naailessen worden momenteel in een gehuurde ruimte aan de overkant gegeven. Onder deze laatste leerlingen zijn verschillende (jong) getrouwde vrouwen! We zijn erg blij om te zien dat deze meisjes ondanks dat ze jong zijn uitgehuwelijkt, toch de kans krijgen zich verder te ontwikkelen en een vak te leren.
Er is zoveel belangstelling voor de verschillende opleidingen dat er dus ruimtegebrek is ontstaan. Een ander probleem is dat het platte dak van de school lekt in de regentijd. Een oplossing zou zijn om nog twee lokalen op het platte dak te bouwen, met een schuin aflopend dak. We nemen dit project mee.
De chauffeur, Balu, is vroeger ook gesponsord, vertelt hij in gebrekkig Engels. Hij is net vader geworden en we worden uitgenodigd om de baby te bewonderen. We gaan de wijk in en met veel bekijks. Het jongetje, Ishant, is met een hartafwijking (gaatje in het hart) geboren, maar volgens de dokter groeit het vanzelf dicht. Het is een vrolijk kind van 3 maanden inmiddels. De wijk staat nu volgebouwd met stenen huisjes in plaats van modderhutjes.
Terug in Bethany wordt Sjoerd uitgelachen om zijn handschildering: over het algemeen zijn het bruiden die hun handen en voeten laten beschilderen…..
Adoptie in eigen land
’s Avonds kijken we even bij de baby’s en peuters. Vroeger werden van hieruit ook kinderen geadopteerd naar Nederland. Nu mogen alleen inwoners uit eigen land nog kinderen adopteren. Er staan momenteel 100 Indiase echtparen op de wachtlijst voor adoptie. Vreemd genoeg hebben op dit moment de meeste echtparen de voorkeur voor een meisje! Er wonen op dit moment 16 baby’s en 7 peuters. De meeste worden binnenkort geadopteerd.
Ontvangst door 1500 highschool meisjes
Dinsdag 28 januari 2014. Vandaag staat de Holy Cross Marathi school, Bandaraj en Achalpur op het programma.
Op de Marathi school worden we om 7.30 uur verwacht. Er zitten dan 1500!!!! highschool meisjes op ons te wachten… (highschool is vanaf de 5e klas, vanaf 10 jaar, tot en met 15 jaar). Indertijd hebben we er 6 lokalen gebouwd. Via een haag van leerlingen die bloemetjes over ons uitstrooien worden we naar een bank geleid voor het podium. 
Vanaf de bank krijgen we een prachtig programma te zien: Indiase dansen maar ook een moderne, aerobic achtige dans. In een toespraak bedankt de directrice de sponsors van harte voor hun steun, want dank zij sponsoring kunnen ook kinderen uit de armste gezinnen naar school.
Vernielzuchtige apen in Bandaraj
Het volgende doel is Bandaraj, ongeveer twee uur rijden met de jeep. Probleem in 
Bandaraj zijn de apen. Die vernielen veel en ze pikken de vruchten van de bomen. Ze zijn heel brutaal en laten zich niet gemakkelijk wegjagen, ze bijten eerder van zich af. Ook gebeurt het dat ze vanaf het dak mensen bekogelen.
Er is hier een nieuw gebouw gekomen voor de balwadi en de coachingsklassen, gesponsord door buitenlandse organisaties (niet door ons). Ook is hierin kantoorruimte voor de social workers. Daarnaast is het oude gebouw gerenoveerd. Daarin is onder andere de naaiopleiding gevestigd. Zelfs de speeltoestellen zitten weer netjes in de verf.
Na een welkom programma in het nieuwe gebouw, willen de leerlingen van de naaiopleiding graag dat we ook bij hun komen kijken. Het blijkt dat ze hun leslokaal helemaal hebben versierd voor ons: allemaal rangoli’s (krijtpatronen) op de grond, zelfs een rangoli op een schaal met water, dat hadden we nog niet eerder gezien! Kriskras zijn lijnen gespannen met daarop kinderkleding, door hun vervaardigd. Erg leuk om te zien.
Holy Cross Healthcentrum in Bandaraj
Na de lunch bekijken we het healthcentrum. Hier worden momenteel 22 meisjes opgeleid tot verpleegkundige. Rondom het healthcentrum is een kruidentuin. Veel homeopathische medicijnen worden zelf vervaardigd. Deze worden gebruikt naast de farmaceutische medicijnen.
30 getraumatiseerde meisjes in boarding Alchapur
Daarna naar Achalpur. Hier is een grote school, een meisjes boarding en een apotheek. De school is al uit als we arriveren. In de boarding wonen 30 getraumatiseerde meisjes, uit problematische gezinnen waarvan de ouders niet in staan zijn te betalen of het zijn weesmeisjes. Deze meisjes worden dus alle 30 gesponsord. We krijgen weer een programma van zang en dans. Prachtig gedaan. Alle Indiase grootheden komen voorbij tijdens het programma. Veel meisjes zijn verkouden: het is winter in India, ook al wordt het overdag al weer tegen de 30 graden. 
Nieuwe leiding apotheek, hagel en enorme problemen sloppenwijk Alchapur
Daarna bekijken we de apotheek. De steun aan de apotheek hebben begin 2012 stopgezet, omdat de apotheek niet liep en in de zomer gewoon 3 maanden dicht ging! Intussen is er een andere verantwoordelijke aangesteld, sr. Leena. Het is haar gelukt de apotheek weer uit het slop te trekken. Een naastgelegen oude stal is onder haar leiding omgebouwd tot ziekenzaaltje. Het is nog niet af, er hangen nog geen gordijnen, er staan nog maar twee bedden, want er was even geen geld meer, maar het is al wel in gebruik!
De apotheek zelf wil ze ook graag nog een beetje verder opknappen, met name het oudste achterste deel en daar een doorgang maken naar de nieuwe ziekenkamer. Ze vraagt of we alstublieft aan haar willen denken als we nog wat budget kunnen vinden. Ze heeft sinds ze hier is 3488 patiënten gezien en ze is geen dag dicht geweest. Ze gaat ook elke dag eerst van 7.30 uur tot 10.30 uur naar omliggende dorpen met een mobiele apotheek. 
Ze heeft een assistente, een jong meisje, wat haar helpt. Ze gebruikt veel “herbal medicins” en is ook begonnen in de tuin zelf medicinale planten te verbouwen. Maar twee weken geleden heeft het hier heel hard gehageld en zijn veel planten verwoest.
Tegenover de apotheek, aan de andere kant van het water is een slum (sloppenwijk). Daar gaat ze ook naar toe om te helpen, maar, zo vertelt ze: de mensen vragen zoveel: naast medische zorg willen ze stromend water, elektriciteit, een huis…. Tsja, wat wil je. Er heersen veel ziektes, kanker en tb en ook lepra. Ze gaat nooit alleen naar deze slum, want dat is niet veilig. Ze doet wat ze kan.
Daarnaast komt er in de omgeving van Achalpur een bepaalde bloedziekte veel voor en heerst er momenteel de bof.
Yogales en lunch op de primary school
Na een kort nachtje (de nachtwaker op het terrein rond Bethany was vannacht erg actief met een fluitje in de weer) bekijken we ’s ochtends eerst de tuinen. Ook hier pikken apen veel vruchten van de bomen. Er groeit ook van alles wat wij niet kennen, bijvoorbeeld hele lange bonen, genaamd drumsticks. We bekijken ook de groentetuin van de boarding, die door de meisjes uit de boarding mee onderhouden wordt. Deze boarding gaan we vanavond bezoeken.
We lopen eerst even naar de Marathi primary school (tot en met 4e klas), want daar was gisteren geen tijd meer voor. Deze ligt naast de Marathi highschool. Hier zitten momenteel ongeveer 800 kinderen op. Beide scholen krijgen nu geld van de overheid. Alleen sommige kinderen zouden geen opleiding kunnen volgen, omdat hun ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. Er zijn buiten kinderen van de bezig met yoga les, leuk om te zien.
Om 10 uur worden buiten allemaal emmers met rijst neergezet, het is tijd voor het ontbijt. Sommige kinderen hebben eigen eten mee, andere hebben een bakje mee waarin ze eten komen ophalen.
Vanaf het eerste begin (1977) tot nu hebben zo’n 20.000 meisjes op de Marathi school kunnen profiteren van een onderwijsopleiding. En daar mogen de sponsors trots op zijn. Wij als werkgroep natuurlijk ook!
Mooie voorstelling van gesponsorde kinderen in Badnera
Er staat intussen een auto klaar om ons naar Badnera te brengen. In Badnera staat een grote school (707 kinderen op de highschool en 468 op de primary school)en er is een kindergarten waar momenteel 80 kinderen in worden opgevangen.
Het is een Hindi school (Hindi is hier de hoofdtaal, Maharati de provincietaal). De primary school en de highschool gebruiken hetzelfde gebouw, dus de ene ’s morgens en de andere ’s middags.
Als wij arriveren zijn de highschool leerlingen op school. Alhoewel het examentijd is willen de leerlingen ons beslist ontmoeten, dus er is een halfuurtje ingelast om dat mogelijk te maken. We moeten 4 trappen op, op de bovenste verdieping is een gemeenschappelijke ruimte met een podium. Daar zitten dus zo’n 700 kinderen op elkaar gepropt op ons te wachten.
We moeten eerst op het podium komen, waar we worden verwelkomd en toegesproken en we krijgen bloemen. Daarna worden we weer van het podium geleid naar stoelen langs de zijkant en volgt een programma. De kinderen die de voorstelling verzorgen zijn allemaal kinderen die vanuit onze stichting worden gesponsord. Er is een meisjes wat helemaal alleen, a capella, een lied zingt. Later horen we dat ze aan zangwedstrijden mee doet en al een verscheidene prijzen heeft gewonnen. Ze blijkt ook heel goed te kunnen leren.
Meisjesboarding Amravati
’s Avonds bezoeken we, zoals al gezegd, de meisjesboarding in Amravati.
Er wonen momenteel 128 meisjes in de boarding, allemaal uit gebroken gezinnen, een deel ervan wordt gesponsord. De leeftijd is van 4 tot 18, maar de oudsten zijn op dit moment 16. Na de highschool, dan zijn de meeste kinderen 15 jaar, vaak gaan ze dan helaas al van school. Doorleren is nog niet heel gebruikelijk. Als ze van school gaan helpen de zusters hun met het vinden van werk.
Aurangabad
7 uur hobbelen in een taxi
De volgende dag vertrekken we naar Aurangabad, een reis van ongeveer 7 uur (360 km, veel slechte wegen). Hier gaan we 4 nachtjes slapen. Dit is ook een convent, van het Holy Cross.
In Aurangabad bezoeken we alle 4 locaties van het voddenrapersproject. Sadat Nagar loopt goed, Mondha ook. In Jaybim Nagar is het een modderige bende, bovendien is er momenteel geen goede ruimte. Daar wordt echter aan gewerkt, we hopen dat de nieuwe ruimte snel betrokken kan worden.
In Rajiv Nagar, de slum, is niet zoveel veranderd. Maandelijks worden kinderen medisch gecheckt. Recentelijk was er een jongetje waarbij tbc werd geconstateerd. Hij is opgenomen in een tehuis voor zieke kinderen. Daar blijft hij tot hij hersteld is.
We hebben een aantal vragen over de jaarrekening. Die worden naar tevredenheid beantwoord.
Verkeerde overdracht in Bidkin
Vanuit Aurangabad bezoeken we ook Paithan en Bidkin. Paithan draait goed. 
Bidkin had een tekort aan geld; voor ons vertrek werd Sjoerd bijna wekelijks gebeld om hulp…. Tijdens ons bezoek wordt de oorzaak duidelijk: er is een nieuwe leidinggevende op de boarding aangesteld, die, door een verkeerde overdracht van de werkzaamheden door de vorige leidinggevende, een aantal aanpassingen had betaald uit het projectgeld, terwijl het daarvoor niet was bestemd. Daardoor was er nu geen geld meer. Wij hebben dus uitgelegd hoe de gang van zaken is en dat extra uitgaven altijd eerst moeten worden aangevraagd bij onze werkgroep. Pas na toestemming (wij moeten eerst bekijken of de aanvraag past binnen onze doelstellingen en vervolgens of er budget beschikbaar is), kunnen extra dingen worden gedaan. 
De nieuwe leidinggevende is een pittige dame die de touwtjes goed in handen lijkt te hebben. We hebben er vertrouwen in dat zij op adequate wijze de boarding zal leiden en dat er nu geen verdere overschrijdingen van het budget meer zullen plaatsvinden zonder toestemming. Ze heeft ook nieuw ingesteld dat de kinderen ‘s middags na school, even iets te eten krijgen, bv een paar biscuitjes of wat fruit. De kinderen zijn daar erg blij mee, want de tijd tussen lunch en avondeten was voor veel erg lang! 
Behoefte aan warm water in Mali Gogarghoan
De jeep van Mali Gogarghaon komt ons ophalen uit Aurangabad. In Mali Gogarghaon ziet het dorpje er schoner uit. Het blijkt dat er een feest is geweest, waarvoor het hele dorp was schoongemaakt! We bezoeken de meisjes in de boarding.
Ook hier veel verkouden meisjes. Deze boarding heeft geen warmwatervoorziening. Er wordt nu water verwarmd in grote pannen, zodat de kinderen zich met warm water kunnen wassen. Ook is de stroom hier nog steeds een probleem. We adviseren om een aantal bedrijven een begroting te laten maken voor een solarsysteem voor warm water en dan ook meteen stroom hierin mee te nemen. Vervolgens kan dan een aanvraag bij onze stichting worden ingediend.
Het loopt hier heel goed. Sister Mary beheert de financiën (voor de sponsoring, de boarding, de balwadi en de apotheek) uitstekend. Er wordt toestemming gevraagd uit van het gereserveerde geld 3500 euro te besteden aan het schilderen van de boarding. Dat is akkoord.
Levensgevaarlijk
In het dorpje zijn we even later getuige van hoe stroom wordt afgetapt: met een lange stok wordt om een officiële stroomkabel een andere kabel gehangen met een haak. Die wordt vervolgens naar een huisje geleid….. Levensgevaarlijk. En een van de redenen van de vele stroomstoringen. 
Zelfhulpgroepen openen bankrekening
We ontmoeten ook weer de drie zelfhulpgroepen. Alle drie de groepen hebben het afgelopen jaar een bankrekening geopend, zodat ze nu rente krijgen op hun spaargeld! Het geld wat ze sparen wordt gebruikt voor leningen tegen een lage rente. Van een groep hebben op deze manier alle leden een koe kunnen kopen. Binnen de tweede groep wordt tegen een lage rente geld uitgeleend aan derden, aan arme families om bijvoorbeeld huisraad aan te kunnen schaffen bij een huwelijk.
Van Pune naar Maher
Vanuit Mali Gogarhaon gaan we naar Pune, het hoofdkantoor van het Holy Cross Convent. Daar worden we de volgende ochtend opgehaald door Hira, de rechterhand van sister Lucy in Maher.
Ook hier bezoeken we zo veel mogelijk lokaties: Pune, Apri, Kendur, Bakori enz. 
Om het verhaal niet te lang te maken noem ik slechts een paar:
Positieve ontwikkelingen in de Pernapetta Slum
Vorig jaar voelde de sfeer hier bijna vijandig aan. Nu is dat niet meer zo. Er is hier veel ontwikkeling: in de balwadi staan nu een serie naaimachines, ’s avonds wordt hier nu naailes gegeven. Ook is er een schooltje in de slum gekomen, wat dienst doet als school, computerlokaal en kantoor. Er staan 4 computers in het schooltje en achterin het lokaaltje staat een tafel en een archiefkast. De kinderen zijn erg enthousiast en gemotiveerd, ze willen graag even laten horen hoe goed ze al kunnen lezen, geweldig.
Thakarwasti boarding
Loopt goed. Kinderen doen het goed en het gebouw is netjes onderhouden. De speeltoestellen zijn nog steeds in gebruik die een aantal jaren geleden zijn gedoneerd door twee Nederlandse stagiaires.
Nieuwe balwadi geopend
5 kilometer dieper de heuvels in is op 26 januari 2014 een nieuwe balwadi geopend in een dorpje. Er ligt nog geen verharde weg naar dit dorp. De kinderen zijn nog erg verlegen, durven niets te zeggen als ze ons, grote witte mensen, zien, laat staan een liedje te zingen.
Bij een aantal dorpsbewoners mogen we even binnen kijken. Wat een armoede. Op een vuurtje pruttelt de maaltijd van de dag: Hira, die ons vandaag begeleid, laat zien wat er in zit: uien met wat kruiden er door, onvoldoende voedzaam, maar meer is er niet. Schrijnend. Je schaamt je dan bijna voor je eigen rijkdom. 
Tot zover dit verslag, ik hoop dat het een beetje duidelijk en leesbaar was. Mochten er nog vragen zijn, dan kunt u altijd even een mailtje sturen of bellen.
Hilly